4 Şubat 2014 Salı

ZOR ZAMANLAR...

Kendi çocuğumu tanıyamıyorum artık aramızdaki  nerde o eski mutlu, eğlenceli, keyifli hallerimiz,
10. yaş ergenliğe geçiş mi? kardeş kıskançlığı mı? nedir bu yaşadığımız! Çocuğumun içinden canavar çıktı sanki. Sürekli bir hareket, hiç bir şeyi dinlememe, hareketlerde aşırılık, hızlılık ve tabi ki sakarlık ve sonrası ağlama, bağırma, bağırarak konuşma...

Biliyorum çok zor günler geçiriyor, hayatı alt üst oldu ve hala yerine oturmadı. Ben sinirli ve yorgunum, arada bana "neden mutlu değilsin" diyor, benden gelen duygular onda da büyüyor. Hepsinin de farkındayım ama ne kadar alttan alsam da, ne kadar sabretsem de düzelmiyor. Her günümüz bir stres topu şeklinde geçiyor. Babamız da tahammülsüz oldu şimdi iyi mi? hangisini idare edeyim ben...sürekli kendimi telkin ediyorum bu bir süreç bu da geçecek...

İkinci çocuğu istedik ama birinciyi mi bozduk şimdi!

Yani hiç geçmeyecekmiş zor zamanlar geçiriyor, huzur ,bolca sabır ve destek istiyorum...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder